Al maanden loop ik voor aap.
Ik heb niet meer de hipste spijkerbroek in mijn assortiment.
Dus op naar een boe-tiek.(Dat riep die koe laatst ook toen ik stond te plassen in zijn eten. Maar dat terzijde.)
Door het kopen van kleding heb ik PTSS opgelopen, zwaar getraumatiseerd.
Vroeger samen met je moeder kleren kopen, onhandig liep je het pashokje uit. Je moeder en de hippe verkoopster keken naar je. Zij was qua knapheid buiten catogorie, ik was nog niet eens ergens bij ingedeeld.
Zo voelde je als jongen van 14.
“draai je eens even om” “ Dan zien we hoe die van achter zit” vroeg mijn moeder, samen keken ze naar mijn kont die ik niet had..Tot zover over vroeger.
Ik werd aangesproken door een trendy verkoper in een spitse zaak.
De generatie kloof wordt hier een gapend gat. Zo relax mogelijk snuffel ik langs rekken.Verbazend over het modebeeld.
Daar zie ik een mooie broek. Kan dat nog wel ? vraag ik mezelf af.
Ja, kom op Tiek moedig ik mezelf aan. Je moet het nu van je kleren hebben.
“Dat is leuk dat je die broek eruit pikt” zegt de hippert. Ik schrik , zeker een dames model, denk ik.
”Hoezo ?” vraag ik. “Van deze broek zijn er maar dertig van op de hele wereld !!”.
”En maar drie exemplaren in Nederland” zegt de verkoper stoer.
”De broek is ontworpen door een Japanse mode koning” gaat hij verder.
Dat is natuurlijk iets voor Tiek.
Ik gris de broek van het rek en ren richting kleedhok.
Dan loop ik het hokje uit.
In gedachten verkoop ik mezelf de broek.
Nu ben ik ineens een topverkoper.
”Je kan het makkelijk hebben” zegt de jongen die mijlenver van mijn modesmaak verwijderd is. ”Ik neem hem” zeg ik iets te stoer.
Tenslotte is Tiek nu ineens uniek in zijn tuniek.
Ik loop trots de zaak uit met mijn veel te dure aankoop.
Ik kijk nog één keer achterom.
Proestend van het lachen vallen de verkopers in elkaars armen.
En ik hoor ze nog net zeggen…Japanse mode ontwerper, ha, ha ha…Dertig van in de wereld hoeaaa…
Tiek