Vandaag de grootste autist van de achterhoek ontmoet.
Nou ja van ontmoeten is geen sprake geweest.
Wij waren 5 minuten in dezelfde ruimte en wisselden over en weer woorden.
Dit persoon heeft een dwarslaesie in zijn gezicht.
Zijn lachspieren zijn totaal verlamd.
Zijn moeder heeft afstand van hem gedaan omdat hij al vanaf zijn
geboorte niet éénmaal heeft gelachen. Als kind heeft hij zelfs nog nooit last van hoofdluis gehad,
die houden namelijk van een beetje warmte en gezelligheid.
Tiek twijfelt aan zijn intermenselijk contact.
Hoe krijg ik deze ijsberg ontdooid. Hoe schiet ik door de ozonlaag van zijn hersenpan.
Er is redding voor Greenpeace. Zet deze man 2 maanden op de noordpool
en alle ijskappen beginnen spontaan weer te vriezen.
Tweewekelijks maak ik de gang naar deze vrieskist.
Op allerlei mogelijke manieren probeer ik contact te krijgen. Ik faal hopeloos.
Als een overijverige Kirby verkoper glimlach ik mijn beste lach.
Het enige dat ik zie is de achterkant van een koe.
Het liefst breek ik zijn nek en vraag wat ik verkeerd doe en besef dan weer
dat dit geen handige volgorde is.
Waar is het mis gegaan. Ik kom altijd rond koffietijd. Mijn eerste kopje moet ik
nog krijgen. Voorzichtig probeer ik de stemming te ontdooien en zeg:
“Zo gezellig aan de koffie vanmorgen”. IJzig kijkt hij me aan en zegt:
“Nee, aan de ijsthee !”
Tiek