Laten we het maar op een writers block houden.
Ja zelfs nu op dit moment weet ik het even niet meer.
Misschien is voetbal een dankbaar onderwerp.
Misschien wel de mooiste sport om te doen.
Ooit was ik een begenadigd voetbal talent.
Ik speelde op de belangrijkste positie van het veld: de spits.
In één seizoen scoorde ik 64 doelpunten. Nooit intikkers
Maar altijd de prachtigste doelpunten.
Zo scoorde ik tegen Beekbergen (dat toen nog in de top van het amateurvoetbal speelde) eens 8 keer.
Koppen ,omhalen, afstandsschoten noem maar op.
Ik haalde ballen op uit de verdediging en slalomde over het
veld en scoorde weer eens in de kruising.
Daarmee verdiende ik mijn bijnaam: De Kruising.
Dit had niets met Jezus te maken, hoewel ik me toen wel vaak de zoon van God voelde.
Vele kruisingen zagen mijn ballen van dichtbij.
De bijnaam had natuurlijk ook betrekking op mijn gelijkenis met Cruijff ,Maradonna en van Basten.
Ik was hun kruising.
Nog steeds ben ik er van overtuigd dat ik de top van Europa had gehaald.
Alles had ik wat een moderne voetballer diende te hebben.
Snelheid, wendbaarheid, kracht, loopvermogen en inzicht, dit alles gekoppeld aan een onstuitbare dadendrang.
De vraag dient zich aan: Waarom, Waarom is het niet zover gekomen.
Waarom heb ik de gouden schoen niet op mijn schoorsteen.
Waarom wordt ik niet in één adem genoemd met mijn generatiegenoten:
Van Basten, Gullit en Rijkaard.
Waarom ?
Ik had een gebrek aan zelfvertrouwen !
Tiek