Soms zou je wel eens zo maar zonder aanleiding twee bejaarden van hun rollator willen trappen.
Ook lijkt het me heerlijk om een pony een flinke afranseling te geven.
Een kinderwagen afpakken en van een helling laten rijden.
Vooral vandaag zit Tiek vol ongekende agressie.
Normaal ben ik vredelievend, maar vandaag zou ik een in mijn ééntje een stadion van NEC kunnen afbreken.
Het heeft allemaal met één man te maken. Alles met meneer B. te R.
Zo eens in de 2 maanden heb ik een gesprek met hem.
Nu ja, een gesprek, het is een monoloog die ik moet aanhoren.
Deze man praat zo traag en met onvoorstelbare wollige zinnen.
Dat wekt onbedaarlijke agressie op.
Het onderhoud met deze man kost me 3 weken van mijn korte leven.
Loom schurend, als een kapotte bandrecorder blaat hij mij de oren vol.
Ondertussen heb ik tijd genoeg om de zin van het leven op te lossen.
Alle cijfers van Pi achter de komma uit mijn hoofd te leren.
Telkens hoor ik wat vallen. Ik kijk om me heen, maar kan niets ontdekken.
Het zijn de stiltes die als meteoren vallen, na iedere zin.
Je wilt inbreken in zijn betoog, maar nee, er komt weer een zin met 16 bijzinnen en 28 komma’s.
Een punt achter een zin, zet hij niet, kortom je krijgt er een punthoofd van.
Vorige week brak hij nog het wereldrecord langzaam praten.
Hij kwam tot 3 woorden per vierkante meter.
Na afloop ben je de weg kwijt , volledig Gemindf*cked.
Ik gaf hem nog één advies: ”U moet zich na uw dood ter beschikking stellen aan de wetenschap”.
“Waarom ?”vroeg hij. ”Dan kunnen ze uw lichaam tot poeder vermalen en aan Organon verkopen, daarvan maken ze dan
de beste slaappillen.” Welterusten.
Tiek.