In de krant las ik eens een artikel over een vrouw die overgevoelig was.
Niets bijzonders zou je zeggen. Zij had echter overgevoelige zintuigen.
Ze bleek o.a. over een over ontwikkelde reukzin te beschikken.
Dit komt mij bekend voor. Ook ik ruik waar anderen hun neus ophalen.
Nu bestaat de wereld over het algemeen niet uit lekkere luchten.
Want zelfs de goedbedoelde zepen of verfrissers zijn mij tot afschuw.
Verse koeienvlaaien kan ik zeer waarderen. Alleen sinds de verscherpte
milieu maatregelen bereikt een koeienkeutel nauwelijks nog mijn neus.
Heimelijk golf ik de dekens op zodat ik kan genieten van mijn eigen familiekwaal.
Het is dus erg persoonlijk wat ik als reuk kan appreciëren. Nog persoonlijker
word ik wanneer ik vertel dat mijn moeder vroeger naar aardappelen met appel-
moes rook.
Waar ik wel galbulten van in mijn liezen krijg is parfum.
Hoog sensitief, vooral voor geuren.
Vandaag was ik er weer. Code rood als ik bij haar binnenstap. Pernis verbleekt bij
de reukdampen die om haar heen hangen.
Als lokroep geurt ze zich onder de parfum. Het is niet te harden.
Chanel No 500.
Een vrouw van 59 die pogingen doet er 38 uit te zien. En als 25 probeert te ruiken.
Door de walmen vertroebeld mijn beeld. Toch zie ik voor me dat ze met een kratje Channel no5, Douglas verlaat.
Ik probeer al pratend mijn adem in te houden. Hyperventilerend bereik ik mijn
doel en de uitgang. Verlost ben ik van de geur. Terug in de auto laat ik een dikke scheet.
Vijf seconden later doet zij mijn portier open ”u bent uw map vergeten”.Rood aangelopen van de schaamte én de scheet, bedank ik haar voor zoveel aardigheid. Ze merkt niets van mijn lucht.
Haar parfum wint het van mijn scheet.
En dat zegt genoeg, weten velen….
Tiek
Lees het boek
Het Parfum van Suskind
briljant boek !
